Toen wij in 2019 naar Curaçao emigreerden, hadden mijn vriend en ik vooraf tegen elkaar gezegd dat we er geen hondje bij zouden nemen. Curaçao kent namelijk veel dierenleed en veel straathonden. De bevolking heeft daar een andere interpretatie van dierenliefde. Echter deze afspraak werd in twijfel gebracht toen we op een vrijdagmiddag een klein hondje aan de kant van de straat zagen liggen op het hete asfalt. Hij had een enorme bloedende vleeswond in zijn hals. De schade was zo erg, dat we besloten hebben om hem in de auto te tillen en hem naar de dierenarts brachten met als gedachte dat dit nooit meer goed zou komen en we hem verder leed wilden besparen. Echter de dierenarts, was het niet eens met onze euthanasie gedachte en was van mening dat het hondje volledig kon herstellen, waarop mijn vriend direct riep: “Dan houden wij hem!”. En zo werd onze afspraak, om niet een extra hond op te nemen, naar het land der fabelen gestuurd. Met een grote tas met medicatie en wondmaterialen reden we met zijn drieën naar huis. Ons nieuwe gezinslid gaven we de naam Robbie.
Na wat speurwerk bleek dat Robbie een ingegroeide puppy halsband heeft gehad en deze is er hoogstwaarschijnlijk op brute wijze verwijderd. Waarschijnlijk is dit gedaan toen hij is vastgebonden, want aan zijn poten zat nog Ducktape. Getuige de manier van bevestiging van het tape, is het het hoogstwaarschijnlijke dat hij als een varken aan een spit aan een stok gehangen heeft.
Na weken van dagelijkse wondreinigingen, veel liefde, rust en lekker eten, zagen we dat Robbie begon te ontspannen. Hij was nog wel een beetje kreupel, waarschijnlijk als gevolg van de mishandelingen. Gelukkig begon hij te accepteren, dat een bezem is om mee te vegen en niet om mee geslagen te worden. Ook kon hij meer en meer genieten van de kriebel beurten en ontspande en sliep hij goed op de royale stoel die we voor hem geplaatst hadden op de porch.
Robbie werd meer en meer levendig en we merkten dat hij nogal een gave had. Hij was namelijk een uitmuntende erf bewaker. Niemand kwam wat hem betreft, ongevraagd het terrein op of af. Negeerde je deze regel? Dan had je Robbie in je bilpartij hangen. En desondanks dat we hem meerdere malen hebben toegesproken dat hij met pensioen mag gaan, toch vervulde hij dagelijks 24/7 zijn taak met enorme overgave. Wanneer hij dan eenmaal weer iemand had weggejaagd kwam hij, met de krul zover in zijn staart dat die zowat zijn boven rug aantikte, naar je toegelopen met een houding: “Dat heb ik goed gedaan he?”.
Robbie was een karakteristieke hond. Gehavende oren en littekens over zijn hele lijf van de vele gevechten die hij heeft gestreden in zijn leven én de meest prachtige bruine kraalogen die je maar kunt voorstellen. Ondeugend, maar ook zo liefdevol. Hoe oud hij is daar zijn we nooit achter gekomen. De paar grijze haartjes rond zijn snoet waren de enigste graadmeters, zijn tandjes waren dusdanig afgesleten van het dagelijkse kauwen aan een veel te klein metalen kettinkje dat daaruit niets meer viel te herleiden.
Toen we in 2020 door corona het tropische eiland vaarwel zegden en we weer naar het koude kikkerland terug gingen, moest onze Rob erg wennen aan de nieuwe temperaturen. We schaften daarom al snel schapenvachten en jasjes aan, zodat hij niet trillend van de kou door het leven hoefde. Ook ging hij regelmatig onder de rode lamp, aangezien de mishandelingen en de harde vloer niet veel goed hadden gedaan aan zijn kwetsbare lichaam. Door de artrose in zijn achterpoten zou hij zo familielid van voetballer Jan Wouters kunnen zijn. Beide hebben stevige O-benen. Het ging goed met Robbie, ondanks de mankementjes, totdat het maart 2022 werd.
Robbie werd anders. We konden de vinger er niet op leggen. Het was geen Ying maar ook geen Yang. Maar je kent je hond en dus weet je er is iets niet goed. Hij viel wat af. Je gaat alles dan bij langs. Is het het verrotte gebitje? Dus naar de tandarts. Geen verandering. Is het de artrose? Foto. Geen verandering. Is het het voer? Ander voer, geen verandering. Tot de periode aanbrak dat hij wel eens eten overgaf. En nog een keer. En dan binnen het minuut al gelijk na het eten. Zat er iets verkeerd in zijn slokdarm? We besloten om een scopie van de slokdarm te laten maken bij het dierenziekenhuis in Zwolle.

Het was een schok. Uit de scopie kwam naar voren dat de slokdarm voor meer dan 90% was geblokkeerd. De reden: een zeer zeldzame aandoening. Robbie had dan wel de ellende van Curaçao achter zich gelaten, maar een bijzondere worm mee genomen. De Spirocerca Lupi. Een worm die in mestkevertjes leeft of in een hagedis. Waarschijnlijk heeft Robbie op Curaçao één van beide opgepeuzeld. In 2 jaar tijd heeft de worm alle tijd gehad om eieren te leggen en heeft zo de hele slokdarm aangetast. Deze worm komt gelukkig bijna niet voor in Nederland, maar dat maakte de behandeling ervan ook ingewikkeld.

We zochten samen met de dierenartsen direct naar behandelmethoden en namen contact op met de dierenartsen op Curaçao. Omdat in Nederland er geen geregistreerde anti-parasitaire medicatie voor handen is voor een hond, zijn we naar een vee arts gegaan die het juiste medicijn wel kon voorschrijven aangezien voor schapen het gebruikt werd. We belden weer met Curaçao voor de juiste doseringen. In Nederland kregen we tassen vol met ontstekingsremmende medicatie mee. Iedereen leefde mee, want iedereen kende het verhaal van onze Rob, aangezien we zijn verhaal hadden vast gelegd in een kort filmpje om het dierenleed op Curaçao onder de aandacht te brengen.

Weken lang injecteerden we zelf het anti-parasitaire medicijn, aangezien de dierenartsen dit niet wilden in Nederland. Het was namelijk een niet op honden geregistreerd medicijn. De dierenartsen van Curaçao hadden wel de ervaringen ermee, vandaar dat wij het in goed overleg met iedereen zelf deden. Langzamerhand kreeg hij meer energie, hij at zonder over te geven zijn tot vloeibare substantie gemaakte brokken en zijn ogen gingen weer glinsteren. De behandelingen leken aan te slaan, want na 8 weken liet de 2e scopie zien dat de obstructie met 40% was geslonken. Wat waren we dolblij. Even. Want niet lang daarna ging het weer minder met Robbie. Dagen bleef hij in zijn mandje liggen. Hij wilde wel wandelen, maar was daarna ook weer zo moe. Het liefste lag hij naast je op de bank. Alle liefde in zich opnemen die hij kreeg. We sjouwden onze matrassen naar de woonkamer om bij hem te zijn en we deden schietgebedjes om onze nachtmerrie geen werkelijkheid te laten worden. Robbie, vernoemd naar de loterij baas Robbie Dos Santos. Zo vaak was de beste man de belastingaanslag-dans ontsprongen. Net als Rob, ontsnapt, gevonden, opgelapt. En toen…toen was er een bultje aan de zijkant van zijn lichaam. Zo groot als een speldenknop. Een dag later als een erwtje, een dag later als een tuinboon. We wisten het. Het wilde weefsel dat de worm in die 2 jaar had gemaakt, was kwaadaardig geworden.

En toen wisten we het; het is tijd om die ongelooflijk moeilijke keuze te maken.

We belden Jacqueline. Jaren kennen we haar al en zij heeft vele huisdieren van ons als dierenarts behandeld. Ook had ze al een keer eerder euthanasie toegepast bij onze hond Jack een aantal jaren geleden. Jacqueline reageerde zo lief toen ik belde. “Wil het niet meer Marjan?”, waren haar eerste woorden. Ze had de afgelopen weken alle zorgen rondom Robbie wel gevolgd op onze Facebook. Dezelfde dag maakte ze een gaatje vrij. Het gehele moment heeft ze voor Robbie én ons gezorgd. Ze was er in stilte en in contact. Ze nam de twijfels weg. Ze stelde gerust. We hebben gehuild en gelachen, we hebben geknuffeld. Robbie lag bij mijn vriend op schoot en is daar gestorven. Liefdevol hebben we hem laten gaan, dankbaar voor alles wat hij heeft gegeven.

We zullen nu op zoek gaan naar een nieuw beveiligingssysteem. Dat wordt lastig, want tippen aan Robbie is niet zo gemakkelijk. Het nieuwe systeem zal eentje op elektra worden, want Robbie is onvervangbaar. Met een grote glimlach kijken we terug op onze bijzondere Rob. Wat een unieke en bijzondere hond. Dankbaar zijn we ook richting Jacqueline, want zij heeft het afscheid uniek gemaakt, precies zoals Robbie dat verdiende.

Rico & Marjan
Dushi & Coco